Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sopocie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

18 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Przybylska – Lewandowska

protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Garsztka

po rozpoznaniu na rozprawie 12 czerwca i 10 lipca 2018 r.

sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Sopocie

przeciwko :

P. P. s. T. i E. z d. S., ur.. (...)w G.

B. O. s. W. i M. zd. N., ur. (...)
w G.

oskarżonym to, że: w dniu 16 lutego 2017 roku w S. działając wspólnie
i w porozumieniu dokonali pobicia M. T. w ten sposób, że zadając wymienionemu kopnięcia i uderzenia spowodowali obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres nieprzekraczający dni siedmiu, a sytuacja ta naraziła pokrzywdzonego na nastąpienie skutku określonego art. 157 §1 k.k. przy czym działali publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym P. P. dopuścił się zarzucanego mu czynu przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 10.10.2012 do 12.10.12, od 23.05.2013 do 31.05.2013 oraz 20.06.2014 do 27.04.2016 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem
z dnia 08.04.2013 w sprawie II K 529/12 w sprawie o czyn z art. 158 k.k.

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. w stosunku do oskarżonego B. O., a wobec P. P. z art. 158 § 1 k.k.
w zw. z art. 57a§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. P. za winnego zarzucanego mu czynu,
z tym ustaleniem, że czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia
w okresie 10.10.2012 do 12.10.12, od 23.05.2013 do 31.05.2013 oraz 20.06.2014 do 27.04.2016 kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z 15 czerwca 2015 roku wydanego w sprawie II K 60/15, w którym połączono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z 8 kwietnia 2013 roku w sprawie II K 529/12 o czyn z art. 158§1 k.k., a więc za winnego popełnienia występku z art. 158§1 k.k. w zw.
z art. 57a§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to na podstawie art. 158§1 k.k. w zw.
z art. 57a§1 k.k. wymierza mu karę roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego B. O. za winnego zarzucanego mu występku z art.158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. i za to na podstawie art. 158§1 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie at. 46§1 k.k. zasądza solidarnie od oskarżonych P. P. i B. O. na rzecz pokrzywdzonego M. T. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę 8000 (osiem) tysięcy złotych, a tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia stomatologicznego 690 zł (sześćset dziewięćdziesiąt złotych);

IV.  na podstawie art. 626§1 k.p.k., 627 k.p.k. zasądza solidarnie od oskarżonych P. P. i B. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. 2.750 zł (dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

V.  na podstawie art. 626§2 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz §2 pkt 1, §4 ust 1,2 i 3, § 17 ust. ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 18 października 2016.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Ł. R. 516,60 (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego B. O.;

VI.  na podstawie art. 626§2 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz §2 pkt 1, §4 ust 1,2 i 3, § 17 ust. ust. 2 pkt 3 i §20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 18 października 2016.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. M. 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego P. P.;

VII.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. nr. 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 138/18

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2018r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Sopocie skierował do sądu akt oskarżenia przeciwko P. P. oraz B. O. zarzucając im że:

w dniu 16 lutego 2017 roku w S. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia M. T. w ten sposób, że zadając wymienionemu kopnięcia i uderzenia spowodowali obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres nieprzekraczający dni siedmiu, a sytuacja ta naraziła pokrzywdzonego na wystąpienie skutku określonego art. 157 §1 k.k. przy czym działali publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym P. P. dopuścił się zarzucanego mu czynu przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 10.10.2012 do 12.10.12, od 23.05.2013 do 31.05.2013 oraz 20.06.2014 do 27.04.2016 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 08.04.2013 w sprawie II K 529/12 w sprawie o czyn z art. 158 k.k.

- tj. o popełnienie przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. w stosunku do oskarżonego B. O., a wobec P. P. z art. 158 § 1 k.k.
w zw. z art. 57a §1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

S ĄD USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

W dniu 15 lutego 2017 r. ok. godz. 22:00 pokrzywdzony M. T. w towarzystwie swoich znajomych D. M., M. Z. oraz S. T. przyjechał do S.. Szli ul. (...) kierując się w stronę (...).

W tym samym czasie ul. (...) w odwrotnym kierunku podążali oskarżeni B. O. i P. P.. Znajdowali się pod znacznym wpływem działania alkoholu. Krzyczeli wołając cyt. „(...)”. M. T. odpowiedział na ich wezwanie pozostając w przekonaniu, że krzyki skierowane są do niego. Oskarżeni podeszli i zapytali go cyt. ”Czy ma coś do nich?” Pokrzywdzony był zdezorientowany. Jego znajomi złapali go za rękę i wspólnie oddali się z miejsca zdarzenia i kreując się w stronę lokalu „(...)”.

Oskarżeni podążyli za nimi. Przez całą drogę kierowali wulgaryzmy w stronę pokrzywdzonego, prowokowali go. Pytali czy chce się bić. Pokrzywdzony nie reagował na zaczepki oskarżonych. W międzyczasie jeden z prowokatorów zadzwonił do swego kolegi prosząc o wsparcie i informując, że cyt. ”ktoś się stawia”.

dow ód: zeznania świadka S. T.- k. 7-8, 289-290; zeznania świadka M. Z. k. 11-12, 290-291; zeznania świadka M. T. k. 20-21, 288-289 szkic miejsca zdarzenia - k. 9

Ostatecznie pokrzywdzony wraz ze znajomymi dotarli do budynku „(...)”. Oskarżeni konsekwentnie podążali za nimi. Kiedy S. T. i M. Z. otrzymały wejściówki do lokalu „(...)” oskarżeni otoczyli pokrzywdzonego. Wówczas jeden z nich powiedział do M. T., że ma go przeprosić za to, ze nazwał go „(...)”. M. T. oświadczył, że niczego takiego nie powiedział. Wówczas jeden z oskarżonych zaczął szarpać M. T., a następnie zadał mu cios pięścią w wargę.

dow ód: zeznania świadka S. T.- k. 7-8; zeznania świadka M. Z. k. 11-12; szkic miejsca zdarzenia - k. 9; zeznania świadka M. T. k. 20-21, 288-289

Pokrzywdzony wraz ze znajomymi wszedł do budynku „(...)” licząc że obecność kamer, ochrony i innych ludzi odstraszy oskarżonych. Ci jednak po chwili również weszli do budynku. W okolicach lokalu „(...)” podszedł do nich oskarżony B. O. i zażądał pieniędzy grożąc, że jeśli ich nie otrzyma pokrzywdzony zostanie pobity. Znajomi pokrzywdzonego zażądali, aby oskarżeni odstąpili od swych działań. Ci nie reagowali jednak. W pewnym momencie podeszli do M. T.. Jeden z nich zadał mu cios pięścią w nos. Pokrzywdzony upadł, nie był w stanie się podnieść. Wówczas drugi z oskarżonych zaczął go kopać w brzuch. Po chwili kopali go już obaj. Pokrzywdzony zaczął krwawić, stracił przytomność. Wówczas z jednego z lokali wyszedł ochroniarz i wówczas oskarżeni uciekli.

dow ód: zeznania świadka S. T.- k. 7-8, 289-290; zeznania świadka M. Z. k. 11-12, 290-291; zeznania świadka M. T. k. 20-21, 288-289; szkic miejsca zdarzenia - k. 9; protokół zapisu monitoringu k. 31-48

Po interwencji ochroniarza M. Z. wezwała pogotowie ratunkowe. Na miejscu zdarzenia pojawili się również funkcjonariusze Policji, którzy przeprowadzili niezbędne czynności. Po obejrzeniu zapisu monitoringu ustalili, że sprawcami zdarzenia są znani im ze wcześniejszych interwencji P. P. oraz B. O..

dow ód: zeznania świadka M. Z. k. 11-12; zeznania świadka P. C. – k. 50-51, 289

Na skutek zdarzenia z udziałem oskarżonych u pokrzywdzonego M. T. stwierdzono liczne urazy głowy, złamanie kości nosa, przesunięcie przedniej przegrody nosowej w lewą stronę o 2-3 mm, zacienienie przewodów nosowych i dolnych w części przedniej, złamanie zębów. W okresie od 16 lutego 2017 roku do 31 marca 2017r. pokrzywdzony pozostawał także na zwolnieniu lekarskim, co uniemożliwiało mu kontynuowanie pracy zarobkowej z uwagi na odczuwane silne dolegliwości bólowe. Po pobiciu M. T. pokrył koszty konsultacji stomatologicznej oraz odbudowy uszkodzonego na skutek pobicia uzębienia, które wyniosły 690 zł.

dow ód: dokumentacja medyczna - zaświadczenie lekarskie i karta informacyjna ze szpitala - k. 58, 67-68, 323, rachunki za usługi stomatologiczne - k 324, kserokopia zwolnienia lekarskiego - k. 325-326.

Obrażenia jakich w wyniku zdarzenia doznał pokrzywdzony M. T. spowodowały naruszenie czynności narządów ciała (powłok ciała) na czas nie dłuższy niż siedem dni. Do ich powstania mogło dojść w czasie i okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego, a sytuacja ta nie naraziła go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k., ale naraziła pokrzywdzonego na cięższe obrażenia ciała w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

dow ód: opinia sądowo – lekarska – k. 77-78

Oskarżony P. P. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że był wówczas pijany i nie wie od czego zaczęło się całe zdarzenie oraz jak dokładnie przebiegało. Oświadczył, ze w czasie zdarzenia miał na sobie białą kurtkę.

vide: wyja śnienia oskarżonego P. P. k. 85, 194, 288

Oskarżony B. O. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że był pijany i nie pamięta zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Oświadczył, że żałuje popełnionego czynu i wyraził skruchę z powodu swego postępowania. Wskazał, że w dniu zdarzenia miał na sobie niebieską kurtkę i niebieską czapkę.

vide: wyja śnienia oskarżonego B. O. - k. 136, 287-288

Z uwagi na wątpliwości co do poczytalności oskarżony B. O. został poddany jednorazowemu badaniu sądowo – psychiatrycznemu. W oparciu o przeprowadzone badanie biegli zgodnie orzekli, ze oskarżony B. O. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Stwierdzono u niego zaburzenia osobowości. Biegli wskazali, ze w czasie czynu znajdował się w stanie upicia prostego. Nie znaleźli przy tym podstaw do kwestionowania jego poczytalności i zgodnie orzekli, ze warunki art. 31 § 1 i 2 k.k. nie mają zastosowania.

dow ód: opinia sadowo – psychiatryczna - k. 183-184

Opinię sądowo – psychiatryczna sporządzono również wobec oskarżonego P. P.. Biegli zgodnie orzekli, że oskarżony P. P. nie jest chory psychicznie, ani niedorozwinięty umysłowo. Rozpoznano u niego osobowość nieprawidłową. Podkreślili jednak, iż in tempore criminis miał on zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Zaznaczyli, że upojenie alkoholowe, w którym się znajdował w czasie popełnienia czynu miało charakter upojenia alkoholowego zwykłego, którego skutki dla swojego organizmu oskarżony mógł i był w stanie przewidzieć.

dow ód: opinia sadowo – psychiatryczna - k. 212-214

Oskarżony P. P. był już wcześniej karany sądownie, w tym za czyn z art. 158 § 1 k.k. oraz wielokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu. Zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się przy tym przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 10.10.2012 do 12.10.12, od 23.05.2013 do 31.05.2013 oraz 20.06.2014 do 27.04.2016r. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 08.04.2013r. w sprawie II K 529/12 w sprawie o czyn z art. 158 k.k.

dow ód: dane o karalności – k. 164-165, 172-174, 309; odpis wyroku k. 196, 197, 198, 199, 200, 201-204, 233

Oskarżony B. O. był już wcześniej karany sądownie, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu.

dow ód: dane o karalności k. 104-105, 168-170, 306; odpis wyroku k. 217-218, 219, 236-237

S ĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności na podstawie zeznań świadków: S. T., M. Z., funkcjonariusza policji M. N., P. C. oraz wyjaśnień samych oskarżonych. Ponadto Sąd wziął pod uwagę dołączone do akt sprawy nagranie z monitoringu rejestrujące moment pobicia, dokumentację lekarską z przebiegu leczenia pokrzywdzonego wraz z załącznikami, opinie sądowo - psychiatryczne obu oskarżonych oraz odpisy wyroków innych spraw odnoszących się do oskarżonych, a mających wpływ na niniejsze postępowanie.

Wskazana powyżej dokumentacja była wiarygodna, albowiem nie nasuwała wątpliwości co do swojej treści, czy autentyczności. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości. Sąd również nie znalazł podstaw do odmówienia im wartości i mocy dowodowej.

Zeznania świadków zasługiwały na danie im wiary w całości w zakresie opisu zdarzeń z dnia 16 lutego 2017r. Świadek S. T. oraz M. Z. były bezpośrednimi uczestniczkami zaistniałego zdarzenia. W swoich zeznaniach w sposób możliwie dokładny opisały atakujących napastników, ich wygląd zewnętrzny oraz ubiór. Zrelacjonowały także w sposób szczegółowy przebieg zdarzenia, wskazując czas, miejsce oraz okoliczności. Zeznania te Sąd ocenił jako złożone spontanicznie, w sposób szczery pozbawione konfabulacji, a zatem uznał je także za w pełni wiarygodne. Zeznania te są ze sobą zbieżne i pokrywają się ze sobą. Do powyższego wniosku prowadzi także analiza zeznań złożonych przez funkcjonariuszy Policji, którzy w krótkim czasie od popełnienia przestępstwa znaleźli się na miejscu zdarzenia. Zeznania te oddają opis zewnętrznych uszkodzeń ciała pokrzywdzonego odniesionych na skutek pobicia. Kluczowy dowód w sprawie, który przesądził o sprawstwie i winie oskarżonych stanowi zabezpieczone nagranie z monitoringu, na którym zarejestrowano oskarżonych zadających ciosy M. T., a następnie oddalających się z miejsca zdarzenia. Na skutek ujawienia nagrania P. P. oraz B. O. rozpoznali siebie jako osoby stosujące przemoc wobec pokrzywdzonego. Nagranie to w ocenie Sądu nie budzi żadnych wątpliwości tak zarówno co do przebiegu zdarzenia jak i jego autentyczności. Strony nie kwestionowały tego nagrania w żadnym aspekcie. Nagranie to bowiem odzwierciedla rzeczywisty przebieg wydarzeń, który został zabezpieczony bezpośrednio po zaistniałym zdarzeniu. Złożona do akt sprawy dokumentacja lekarska odnosząca się do stanu zdrowia bezpośrednio po zdarzeniu jak i przyszłych zaleceń lekarskich w ocenie Sądu nosi walor autentyczności. Stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia znajdują swoje potwierdzenie na dalszych etapach diagnostyki i leczenia. Stan zdrowia M. T. potwierdził także biegły sporządzający opinię w niniejszej sprawie odnoszącą się do odniesionych obrażeń oraz ich skutków.

Zeznania złożone przez M. T. również należy ocenić jako wiarygodne, w tym zakresie w jakim odnoszą się do czasu, miejsca i okoliczności zdarzenia. Pokrzywdzony z uwagi na doznany uraz oraz utratę przytomności nie kryje wątpliwości co do tego, który ze sprawców zadał mu cios jako pierwszy i ile dokładnie ich otrzymał. W pozostałej mierze wiadomości o zdarzeniu są mu znane z opowiadań innych osób z którymi pokrzywdzony przebywał w tym czasie. Niemniej jednak zeznania te pozbawione są wewnętrznych sprzeczności oraz korespondują z innymi złożonymi w niniejszej sprawie zeznaniami świadków, a przede wszystkim z nagraniem z monitoringu.

Ze złożonych do sprawy opinii sądowo - psychiatrycznych, których przeprowadzenie było konieczne z uwagi na wiadomość o wcześniejszym leczeniu wynika, że zarówno P. P. jak i B. O. nie są osobami chorymi psychicznie, ani niedorozwiniętymi umysłowo, a nadto w czasie popełnienia zarzucanego im czynu mieli zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodzą zatem warunki opisane w treści art. 31 § 1 i 2 k.k. a w czasie popełnienia czynu oskarżeni znajdowali się w stanie upojenia alkoholowego prostego, którego skutki dla organizmu mogli i byli w stanie przewidzieć.

Dołączone do sprawy odpisy wyroków, jako dokumenty urzędowe korzystają z domniemania autentyczności w tym zakresie, co zostało w nich stwierdzone. Mają one istotne znaczenie w kwestii przypisania sprawstwa i odpowiedzialności za popełnienie czynu w recydywie szczególnej podstawowej, która dotyczy w tym przypadku P. P..

Zgodnie z treścią art. 158 § 1 k.k. każdy kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo następnie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k. podlega karze. Przedmiotem ochrony jest zatem życie i zdrowie ludzkie w aspekcie nienaruszalności czynności narządów ciała poprzez spowodowanie ciężkiego, średniego lub lekkiego uszczerbku na zdrowiu, czy narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Mamy do czynienia zatem z przestępstwem powszechnym, którego czynność sprawcza polega na aktywnym działaniu w tym w szczególności polegającym na wymierzaniu ciosów ukierunkowanych na zadawanie cierpienia innej osobie, powodując przy tym określone skutki. Odnosząc się do strony podmiotowej należy uznać, iż pobicie może nastąpić jedynie w sposób umyślny. Sprawca biorąc udział w bójce lub pobiciu chce (zamiar bezpośredni) bądź godzi się (zamiar ewentualny) wytworzyć swoim zachowaniem stan narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia bądź zdrowia, o czym świadczy stopień intensywności podejmowanych działań oraz inne okoliczności rzutujące na poziom zaistniałego niebezpieczeństwa (wyr. SN z 22.11.1971 r., Rw 1177/71, OSNPG 1972, Nr 4, poz. 67).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, iż zarówno P. P. jak i B. O. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia M. T. w ten sposób, że zadając wymienionemu kopnięcia i uderzenia spowodowali obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowych oraz ogólnych otarć naskórka. Dla zaistnienia przestępstwa pobicia istotna jest liczba osób biorących udział w zdarzeniu. Wystarczającym dla jego uznania jest udział minimum trzech osób, z których dwie w sposób aktywny atakują pozostałą osobę uwidaczniając w ten sposób przewagę siły nad osobą broniącą się. W niniejszej sprawie oskarżeni prowokowali swoim agresywnym zachowaniem dążąc jednocześnie do konfrontacji z pokrzywdzonym, a następnie pojedynczo i łącznie zadawali pokrzywdzonemu ciosy doprowadzając go do stanu nieprzytomności a w konsekwencji do wystąpienia skutków opisanych w treści art. 157 § 1 k.k. Okoliczności nie budzą wątpliwości, tym bardziej iż wnioski te znajdują swoje odzwierciedlenie w przywołanych powyżej dowodach.

Zdaniem Sądu okoliczności czynu uprawniają do zakwalifikowania popełnionego przestępstwa, jako popełnionego przy zastosowaniu art. 57a § 1 k.k., co znajduje swoje odzwierciedlenie w wymiarze kary. Zgodnie z definicją legalną znajdującą się w art. 115 § 21 k.k. należy uznać, iż występkiem o charakterze chuligańskim jest takie zachowanie się, które polega na umyślnym zamachu godzącym między innymi w zdrowie, wolność cześć lub nietykalność cielesną, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Nie ulega wątpliwości, iż do zdarzenia doszło na ul. (...), a więc w miejscu publicznym. Należy mieć także na względzie specyfikę wskazanego miejsca bowiem jest ono miejscem spotkań towarzyskich o nasilonym natężeniu w godzinach późno wieczornych oraz nocnych. Pokrzywdzony wraz z osobami mu towarzyszącymi szukali bezpiecznego schronienia w korytarzu klubu „(...)” przed lokalem „(...)” bowiem uznali, iż w miejscu tym znajduje się jeszcze więcej ludzi, ochrona a także monitoring co ich zdaniem skutecznie mogło odstraszyć napastników od dalszego zadawania ciosów pokrzywdzonemu. Mimo jednak licznie bawiących się w tym czasie osób, nagrań z monitoringu, ochrony oraz zwracania uwagi przez innych obcych ludzi oskarżeni nie odstąpili od dalszego zadawania ciosów co zarejestrowały kamery pobliskiego lokalu. Działając zatem umyślnie i z zamiarem wyrządzenia szkody M. T. - trudno bowiem przyjąć inną kwalifikację z uwagi na to, iż oskarżeni dzwonili po „wsparcie” - dokonali zamachu na zdrowie pokrzywdzonego powodując naruszenia czynności narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni. Zachowanie oskarżonych tym bardziej należy zakwalifikować w ten sposób z uwagi, iż ich zachowanie nie zostało w żaden sposób sprowokowane przez pokrzywdzonego. Za prowokację nie można uznać odpowiedzi M. T. na zawołania oskarżonych.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd nie znalazł także żadnego innego powodu w zachowaniu się pokrzywdzonego, które mogłoby przyczynić się do sprowokowania agresywnego zachowania oskarżonych. Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonych w takim zakresie w jakim utrzymują, iż pokrzywdzony ubliżał im wypowiadając w ich kierunku obraźliwe słowa typu „(...)”, z uwagi na fakt, iż w czasie popełnienia czynu znajdowali się w stanie upojenia alkoholowego, a o zaistniałym zdarzeniu przypominają sobie dopiero po okazaniu nagrania z monitoringu. W oparciu o doświadczenie życiowe należy zatem uznać, iż skoro oskarżeni nie pamiętają samego zdarzenia, tym bardziej nie mogli oni zarejestrować takich szczegółów jak wypowiadanie słów kierowanych przez pokrzywdzonego w ich stronę. Uznać należy zatem, że oskarżeni działali bez powodu przez co okazali rażące lekceważenie porządku prawnego rozumianego jako zespół reguł i zasad mających na celu zapewnienie stanu bezpieczeństwa i wolności od zagrożeń, w tym w szczególności dla życia i zdrowia. Zaostrzenie odpowiedzialności sprawcy przestępstwa o charakterze chuligańskim ma przede wszystkim na celu odstraszanie od ponownego jego popełnienia a nadto także wzmacniać ochronę dla życia i zdrowia ludzkiego przed bezprawnym zamachem na to dobro. W niniejszej sprawie w ocenie Sądu oskarżeni sprowokowali sytuację poprzez słowne zaczepki, odpychanie, uderzanie najpierw po twarzy a następnie po całym ciele bez jakiegokolwiek powodu i przyczyny ze strony pokrzywdzonego okazując w ten sposób przewagę siły i rażące lekceważenie porządku prawnego.

Odnosząc się do orzeczonej kary oskarżonemu P. P. należy mieć na względzie, iż dopuścił się on się czynu przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 10.10.2012 do 12.10.12, od 23.05.2013 do 31.05.2013 oraz 20.06.2014 do 27.04.2016 kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z 15 czerwca 2015 roku wydanego w sprawie II K 60/15, w którym połączono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z 8 kwietnia 2013 roku w sprawie II K 529/12 o czyn z art. 158§1 k.k. Mając powyższe na względzie działał on w warunkach recydywy szczególnej podstawowej oraz w ramach występu chuligańskiego co znalazło odzwierciedlenie w wymierzonej przez Sąd karze 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu wymierzona kara pozbawienia wolności spełni postawione przed nią cele wychowawcze i zapobiegawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta mieści się w granicach przewidzianych w przepisie przez ustawodawcę, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy. Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę w szczególności motywację sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, nadto rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa.

Należy zatem uznać, iż biorąc pod uwagę warunki i właściwości osobiste sprawcy, w tym również inne zakończone wobec niego sprawy nie wpływające na kwalifikację wymierzona kara jest proporcjonalna, odpowiednio dolegliwa oraz spełnia dyrektywy sądowego wymiaru kary zawarte w przepisie 53 §1 k.k.

Odnosząc się do orzeczonej kary oskarżonemu B. O. należy mieć na względzie, iż otrzymał on niższy wymiar kary, niż działający wspólnie i w porozumieniu P. P.. Taki stan rzeczy wynika z faktu, iż wcześniej nie popełnił on innego podobnego czynu, który godził w życie lub zdrowie ludzkie, za które został uprzednio skazany a jedynie przestępstwa przeciwko mieniu. Niemniej jednak zdarzeniu z dnia 16 lutego 2017r. należy nadać walor występku o charakterze chuligańskim a zatem karanego rygorystycznej w stosunku do penalizacji zawartej w treści art. 158 § 1 k.k. Sąd skazując za występek chuligański jest zobligowany z mocy ustawy do wymierzenia sprawcy kary przewidzianej za dane przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W niniejszej sprawie w ocenie Sądu wymierzenie kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności stanowi karę odpowiednio dolegliwą i adekwatną do okoliczności popełnionego zdarzenia. Tym bardziej, że oskarżony przez dłuższy czas ukrywał się wobec czego zarządzono wobec powyższego poszukiwania w celu ustalenia miejsca jego pobytu. W ocenie Sądu wymierzona kara spełni postawione przed nią cele wychowawcze i zapobiegawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Nadto zaspokoi także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, stanowiąc przestrogę przed popełnieniem podobnych przestępstw. Kara ta mieści się w granicach przewidzianych w przepisie, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy. Należy zatem uznać, iż została zachowana zasada proporcjonalności odnoszona w stosunku do stopnia winy i dolegliwości wymierzonej z tego tytułu kary.

O obowiązku naprawienia szkody Sąd orzekł na zasadzie art. 46 § 1 k.k. zgodnie z którym stosując przepisy prawa cywilnego Sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego obligatoryjnie orzeka obowiązek naprawienia szkody w całości lub części wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W przedmiotowej sprawie wniosek taki został złożony poprzez pełnomocnika pokrzywdzonego. Niewątpliwie pokrzywdzony odniósł szkodę w wysokości 690 złotych, która odzwierciedla rzeczywiste wydatki poniesione celem przywrócenia stan poprzedniego ale także doznał cierpienia psychicznego w postaci wyrządzonej krzywdy, za które Sąd orzekł kwotę 8.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia. Zdaniem Sądu jest to kwota pozwalająca w części zrekompensować cierpienia psychiczne, dolegliwości bólowe oraz inne negatywne odczucia związane z doznanym uszczerbkiem na zdrowiu. Zgodnie z art. 46 § 3 k.k. orzeczenie to nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części na drodze postępowania cywilnego. Z uwagi na sposób działania a więc wspólnie i w porozumieniu, Sąd stosując odpowiednio przepisy sprawca cywilnego orzekł o solidarnym naprawieniu szkody i zapłaty zadośćuczynienia.

Na podstawie art. 626§1 k.p.k., 627 k.p.k. Sąd zasądził solidarnie od oskarżonych P. P. i B. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. kwotę 2.750 zł tytułem zwrotu poniesionych wydatków, zgodnie z przedłożonym przez pełnomocnika pokrzywdzonego spisem wydatków.

Tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego B. O. i P. P. Sąd orzekł na podstawie art. 626§2 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz §2 pkt 1, §4 ust 1,2 i 3, § 17 ust. ust. 2 pkt 3 i §20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 18 października 2016).

W pozostałym zakresie na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. nr. 49 poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.