Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sopocie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 lutego 2023 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Olszewska-Kowalska

Protokolant: sek.sąd. Kamila Grzybek

po rozpoznaniu w dniu 01 lutego 2023 roku w Sopocie,

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą

we W.

przeciwko S. Towarzystwo (...) z siedzibą w S.

o ustalenie

I.  zasądza od pozwanego S. Towarzystwo (...) z siedzibą w S. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 2.627 (dwa tysiące sześćset dwadzieścia siedem) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 maja 2020 roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza na rzecz pozwanego S. Towarzystwo (...) z siedzibą w S. od powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 122,72 zł (sto dwadzieścia dwa złote siedemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. we W. wniósł do Sądu Rejonowego w Pleszewie pozew, w którym domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego S. Towarzystwa (...) z siedzibą w S. kwoty 6 288,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 maja 2020 r. do dnia zapłaty, a nadto zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 27 lutego 2020 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), należący do poszkodowanego M. B.. Poszkodowany wynajął u strony powodowej pojazd zastępczy. Poszkodowany wynajmował pojazd zastępczy od 28.02.2020 r. do 15.04.2020 r. tj. przez 48 dni. Strona powodowa przyjęła stawkę rynkową 120 zł netto za dobę najmu pojazdu. W związku z powyższym za usługę najmu pojazdu powód wystawił fakturę VAT na kwotę 6.422,40 zł netto + 50 % VAT z tytułu najmu pojazdu. Szkoda została zakwalifikowana jako częściowa. Czymś innym jest czas naprawy uszkodzonego pojazdu i zupełnie innym najem auta zastępczego, jednakże w warunkach niniejszej sprawy są one ze sobą ściśle skorelowane. Czas naprawy uszkodzonego pojazdu był jak najbardziej uzasadniony. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała kwotę 133,80 zł netto + 50 % VAT z tytułu najmu pojazdu zastępczego, uznając za zasadny 1 z 48 dni najmu przy zastosowaniu stawki dobowej powoda, zastosowanej w fakturze VAT. Kwota przyznana przez pozwanego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego została znacząco zaniżona. (pozew – k. 3-10)

W odpowiedzi na pozew, pozwany zgłosił zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Pleszewie i wniósł o przekazanie sprawy do właściwego sądu, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że biorąc pod uwagę ujawniony podczas oględzin zakres uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego oraz technologiczny czas naprawy tych uszkodzeń, zasadne było dokonanie poszkodowanemu zwrotu kosztów wynajmu pojazdu za jeden dzień, przyjmując jako stawkę za dobę kwotę 120 zł netto. Strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu wskazującego, że tak długi czas wynajmu pojazdu zastępczego (48 dni) pozostawał w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 27 lutego 2020 r. i powstałym wskutek tego zdarzenia zakresem uszkodzeń pojazdu. Sama okoliczność wystawienia przez stronę powodową faktury za najem nie może być uznana za taki dowód. (odpowiedź na pozew – k. 42-46)

Postanowieniem z dnia 13 września 2022 r. Sąd Rejonowy w Pleszewie stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Sopocie. (postanowienie – k. 55)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2020 r. uszkodzeniu uległ pojazd osobowy marki S. (...) o nr rej. (...), należący do poszkodowanego M. B., na skutek wjechania w ubytek w jezdni. Uszkodzono m.in. koło prawe przednie i koło prawe tylne, samochód nie był jezdny.

Odpowiedzialnym za powstanie szkody w pojeździe powoda był Powiat (...) reprezentowany przez Zarząd Powiatu, ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w S. Towarzystwo (...) z siedzibą w S..

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: kserokopia dowodu rejestracyjnego – k. 17, polisa nr (...) – k. 18-19, zeznania świadka M. B. – k. 106-108)

Poszkodowany wobec niemożności korzystania z własnego pojazdu, w dniu 28 lutego 2020 r. zawarł z firmą (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. umowę najmu samochodu zastępczego marki C. (...) o nr rej. (...). Samochód pozostawał w dyspozycji poszkodowanego od dnia 28 lutego 2020 r. do dnia 15 kwietnia 2020 r., tj. przez okres 48 dni. Opłatę za wynajem pojazdu strony ustaliły na kwotę 155 zł netto.

Poszkodowany wykorzystywał uszkodzony pojazd do wykonywania działalności gospodarczej.

(dowód: umowa najmu z dnia 28.02.2020 r. – k. 20, karta kontroli pojazdu – k. 23, zeznania świadka M. B. – k. 106-108)

Fakturą VAT z dnia 04 maja 2020 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. obciążył poszkodowanego M. kwotą 7.084, 80 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego w okresie 48 dni, przy zastosowaniu stawki dobowej najmu w kwocie 120 zł netto.

(dowód: faktura VAT – k.21)

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał poszkodowanemu zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 133,80 zł brutto, uznając za zasadny 1 dzień najmu pojazdu zastępczego tytułem technologicznego czasu naprawy, przy zastosowaniu stawki dobowej czynszu najmu w kwocie 120,00 zł netto + 50 % VAT.

W toku postępowania likwidacyjnego szkoda została uznana przez pozwanego za szkodę częściową. Z tytułu naprawy pojazdu przyznano poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 1187,07 zł.

(dowód: weryfikacja faktury VAT – k. 22, decyzja z dnia 06.05.2020 r. – k. 26)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 28 lutego 2020 r., poszkodowany M. B. przelał na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. wierzytelność w postaci prawa do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego, przysługującą poszkodowanemu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 27.02.2020 r. likwidowaną przez S. Towarzystwo (...) z siedzibą w S..

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 25)

W dniu 22 listopada 2021 r., powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6288,60 zł netto, w tym 50 % VAT wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następującego po dniu wydania decyzji płatniczej do dnia zapłaty – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

W odpowiedzi na powyższe, pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie wysokości odszkodowania.

(dowód: wezwanie – k. 29-30, decyzja – k. 31-32)

Przebieg postępowania likwidacyjnego przedstawiła się następująco:

27.02. (...). wystąpienie szkody.

28.02.2020 r. zawarcie umowy najmu pojazdu zastępczego, zgłoszenie szkody.

10.03.2020 r. wyznaczenie terminu oględzin, które nie odbyły się ze względu na prośbę poszkodowanego.

11.03.2020 r. – sporządzenie kosztorysu naprawy pojazdu.

12.03.2020 r. – pozwany zakończył dodatkowe wyjaśnienia, odbyły się oględziny pojazdu.

23.03.2020 r. decyzja ubezpieczyciela o przyznaniu odszkodowania w kwocie 1187,07 zł tytułem naprawy pojazdu.

24.03.2020 r. wypłata odszkodowania na rzecz poszkodowanego.

15.04.2020 r. zwrot pojazdu zastępczego przez poszkodowanego.

(dowód: protokół oceny technicznej uszkodzonego pojazdu – akta szkody, analiza kosztów naprawy - akta szkody , kosztorys E. nr (...) – akta szkody)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach dotychczas już wymienionych. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty dołączone do akt sprawy, albowiem zostały sporządzone przez umocowane do tego podmioty w formach prawem przewidzianych. W odniesieniu do faktury VAT wystawionej przez firmę (...) Sp. z o.o. we W. Sąd zaliczył ją w poczet materiału dowodowego jako potwierdzenie faktu, że takiej treści faktura została wystawiona i że usługa w niej wskazana została zrealizowana. Natomiast sama faktura w połączeniu z umową najmu pojazdu zastępczego nie dowodziła zasadności dochodzenia od pozwanego wskazanej w niej kwoty. Zasadność refundacji kosztu najmu pojazdu zastępczego w kwocie wskazanej w fakturze VAT z dnia 04 maja 2020 r. wymagała dalszych dowodów i rozważań Sądu.

Sąd dał wiarę dowodom w postaci korespondencji stron w toku postępowania likwidacyjnego nr (...) dołączonej do pism procesowych oraz znajdującej się w aktach szkody. Na ich podstawie Sąd ustalił przebieg postępowania likwidacyjnego, w szczególności datę zgłoszenia przez powoda szkody w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, datę wydania decyzji przez ubezpieczyciela oraz zakres uwzględnienia żądań powoda w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwanego. Powyższe dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności i wiarygodności.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka M. B., niemniej jednak zeznania świadka nie przyczyniły się zasadniczo do ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, bowiem świadek nie pamiętał dokładnego przebiegu postępowania likwidacyjnego ani też szczegółów przeprowadzonej naprawy uszkodzonego pojazdu. Świadek potwierdził fakt zaistnienia zdarzenia szkodowego oraz wynajęcia u powoda pojazdu zastępczego.

Na podstawie art. 235 ²§ 1 pkt. 2 k.p.c., Sąd oddalił wniosek zawarty w pkt. VII pisma powoda (k.98) o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda, bowiem w ocenie Sądu, wniosek te pozostawał nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powód (...) Sp. z o.o. we W. domagał się zasądzenia od pozwanego S. Towarzystwa (...) z siedzibą w S. kwoty 6 288,60 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 07 maja 2020 r. do dnia zapłaty tytułem pozostałej części odszkodowania wypłaconego w związku z uszkodzeniem pojazdu poszkodowanego M. B. w wyniku zdarzenia szkodowego z dnia 27 lutego 2020 r.

Poza sporem pozostawała zasada odpowiedzialności pozwanego S. Towarzystwa (...) z siedzibą w S. z tytułu przedmiotowej szkody zaistniałej w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia mającego miejsce w dniu 27 lutego 2020 r. Spór sprowadzał się do ustalenia niezbędnego czasu naprawy przedmiotowego pojazdu determinującego uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego. Pozwany bowiem w toku postępowania likwidacyjnego jak i postępowania sądowego konsekwentnie stał na stanowisku, że proces naprawy uszkodzonego pojazdu był zbyt długi, a co za tym idzie najem pojazdu przez okres 48 dni należy uznać za niezasadny i niecelowy. Zdaniem pozwanego, biorąc pod uwagę ujawniony podczas oględzin zakres uszkodzeń, zasadne było dokonanie poszkodowanemu zwrotu kosztów za jeden dzień wynajmu pojazdu zastępczego, przyjmując stawkę za dobę wynajmu na kwotę 120 zł netto + 50 % VAT.

Mając na uwadze zakreślony wyżej zakres sporu, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż zasada odpowiedzialności pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody jest uregulowana w ramach treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei treść art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez treść art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, ma przepis art. 361 § 2 k.c. ustanawiający zasadę pełnej kompensacji szkody oraz przepis art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Odnosząc się do kwestii związanej z kosztami najmu pojazdu zastępczego, to wskazać należy, iż przywołany wyżej przepis art. 361 § 2 k.c. statuuje zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Nie ulega wątpliwości, że szkoda majątkowa może wyrażać się w braku możliwości korzystania z określonej rzeczy, np. samochodu. Jeżeli więc poszkodowany ponosi w związku z tym koszty wynajmu pojazdu zastępczego, które były konieczne, to mieszczą się one w pojęciu szkody podlegającej wyrównaniu przez ubezpieczyciela.

Przenosząc powyższe rozważania natury ogólnej na grunt badanej sprawy należy wskazać, że zdaniem tut. Sądu, powód nie wykazał, by najem pojazdu zastępczego przez 48 dni, pozostawał w normalnym związku przyczynowo­-skutkowym z zaistniałą szkodą. Z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika zasadność najmu pojazdu zastępczego przez cały ten okres. Wprawdzie do pozwu załączono umowę najmu oraz fakturę VAT, jednakże ww. dokumenty nie są dowodem na zasadność roszczenia, są to jedynie dowody na to, że powód wystawił na rzecz najemcy fakturę VAT. Na podstawie dokumentów zawartych w aktach szkody nr 1413/2020/13 oraz dostępnych informacji w zakresie procesu naprawczego uszkodzonego pojazdu, Sąd ustalił, iż najem pojazdu zastępczego winien wynosić w tej sprawie 21 dni kalendarzowe (od 28.02.2020 r. do 19.03.2020 r.) i przedstawiać się następująco:

1.  28.02.2020 r. do 12.03.2020 r. – okres 14 dni kalendarzowych od dnia wydania pojazdu zastępczego do uzyskania informacji o zakończeniu oględzin (14 dni roboczych),

2.  13.02. (...). – okres 1 dnia na zamówienie części,

3.  14.02-15.02.2020 r. (2 dni, weekend) – dni wolne od pracy,

4.  16-17.02.2020 r. – 2 dni jako czas oczekiwania na dostarczenie zamówionych części,

5.  18.02.2020 r. – 1 dzień czasu technologicznej naprawy (na taki czas naprawy wskazują kosztorysy naprawy znajdujące się w aktach szkody).

W pozostałym zakresie, tj. od dnia 20 marca 2020 r. do dnia 15 kwietnia 2020 r. konieczność najmu pojazdu zastępczego nie została przez powoda udowodniona. Materiał dowodowy w zakresie procesu likwidacji szkody w niniejszej sprawie pozostaje niepełny, brak w szczególności informacji co do okresu oczekiwania na części zamienne czy też informacji o możliwościach organizacyjnych zakładu naprawczego. Mając zaś na względzie zakres powstałych uszkodzeń w pojeździe, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do uznania zasadności pokrycia kosztów najmu pojazdu w kwocie przewyższającej uzasadniony okres obejmujący 21 dni kalendarzowych.

W powyższym kontekście należy wskazać, że niezasadnym – w ocenie Sądu – było ustalenie w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwanego tylko i wyłącznie zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego wynoszącego 1 dzień tytułem technologicznej naprawy pojazdu. W sytuacji zaistnienia szkody częściowej za właściwy okres, za który przysługuje poszkodowanemu należy uznać czas rzeczywistej naprawy pojazdu z uwzględnieniem elementów procesu likwidacji szkody. Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie nie tylko w zasadzie pełnego odszkodowania (art. 361 § 2 k.c.), ale również w przyjętej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego w sprawie kompensacji kosztów wynajęcia samochodu zastępczego. W wyroku z dnia 26 listopada 2002 r. (sygn. akt V CKN 1397/00) Sąd Najwyższy wskazał, że skoro samochód mógł zostać naprawiony, to poszkodowany może w zasadzie żądać od zakładu ubezpieczeń zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego poniesionych jedynie w okresie naprawy pojazdu. Jednocześnie w wyroku z dnia 5 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 494/03) Sąd Najwyższe podniósł, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu. Sformułowanie „okres konieczny i niezbędny”, które zostało użyte w ww. orzeczeniu oznacza nic innego jak obowiązek zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego za rzeczywisty, a nie technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego trudno szukać uzasadnienia dla praktyki uznającej odpowiedzialność tylko za określony czas postępowania likwidacyjnego (od dnia zgłoszenia szkody do dnia oględzin uszkodzonego pojazdu) i tylko za technologiczny czas naprawy. Z uzasadnienia przywołanych orzeczeń można wnioskować, że czas ten wyznaczony jest rzeczywistym czasem naprawy – okresem, w którym uszkodzony pojazd mechaniczny w normalnym stanie rzeczy, przy uwzględnieniu faktycznych elementów naprawy (oczekiwania w kolejce na naprawę, sprowadzenia części zamiennych, technologiczną przerwę potrzebną na wyschnięcie świeżej powłoki lakierniczej przed przystąpieniem do prac związanych z konserwacją oraz finalnym montażem pojazdu itd.) oraz procesu likwidacji szkody (oczekiwania na oględziny, oczekiwania na ponowne oględziny, uzgodnień poszkodowanego z ubezpieczycielem co do zakresu naprawy) mógł zostać naprawiony. Trudno natomiast odnaleźć stanowisko w doktrynie i orzecznictwie, które aprobowałoby praktykę refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego tylko za technologiczny czas naprawy.

Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje, że celowymi i ekonomicznie uzasadnionymi wydatkami na najem pojazdu zastępczego są koszty najmu ponoszone w okresie koniecznym do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu. Przez okres konieczny do naprawy należy rozumieć czas przypadający na:

a)  okres bezpośrednio poprzedzający zgłoszenie szkody do ubezpieczyciela, jeśli wynajęcie pojazdu mechanicznego nastąpiło przed tą czynnością,

b)  czynności likwidacyjne samodzielnie przeprowadzone przez ubezpieczyciela (np. czas najmu bezpośrednio poprzedzający zgłoszenie szkody, czas od zgłoszenia szkody do chwili przeprowadzenia oględzin, niekiedy również do chwili przeprowadzenia ponownych oględzin, jeżeli w czasie pierwszych oględzin nienależycie został określony rzeczywisty zakres szkody, okres oczekiwania przez poszkodowanego na otrzymanie kosztorysu w celu rozpoczęcia bez zbędnej zwłoki naprawy uszkodzonego pojazdu itp.),

c)  czynności mieszczące się w ramach współdziałania stron w zakresie ustalenia zakresu szkody i kosztów naprawy (np. czas oczekiwania na akceptację kosztorysu sporządzonego przez zakład naprawy),

d)  czas rzeczywistej naprawy uszkodzonego pojazdu, który uwzględnia oczekiwanie na zamówione części zamienne i możliwości organizacyjne zakładu naprawczego,

e)  inne obiektywne czynniki wpływające na proces naprawy.

Biorąc pod uwagę wskazane kryteria, Sąd doszedł do przekonania, że zasadność najmu pojazdu zastępczego, w przypadku tej konkretnej szkody, winna wynosić 21 dni, a nie jak to ocenił pozwany w decyzji ubezpieczeniowej – jedynie 1 dzień tytułem technologicznej naprawy pojazdu.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie art. 822 §§ 1 i 2 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 36 ust. 1 zdanie 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zasądził na rzecz powoda tytułem należności głównej kwotę 2627 zł (21 dni x 120 zł netto = 2520 zł + 50 % VAT = 2809,80 zł – 133,80 zł tytułem wypłaconego wcześniej przez pozwanego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego). W pozostałym zakresie, na zasadzie art. 6 k.c., powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt. II sentencji wyroku.

Odnośnie żądania przez powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek należy wskazać, iż stosownie do treści art. 481 §§ 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

W przedmiotowej sprawie pozwany opóźnił się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego w postaci zapłaty odszkodowania na rzecz powoda. Stosownie bowiem do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o wypadku. Nadto, stosownie do treści ust. 2 tego przepisu, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Z ustaleń Sądu wynika, że poszkodowany w dniu 28 lutego 2020 r. dokonał zgłoszenia szkody. Zatem 30-dniowy termin do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i podjęcia decyzji w przedmiocie wypłaty odszkodowania, upłynął dnia 28 marca 2020 r. W tym terminie pozwany zakład ubezpieczeń nie wydał decyzji w przedmiocie całości należnego odszkodowania. Stąd należało uznać, iż żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 07 maja 2020 r. uznać należało za zasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., art. 100 zdanie 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Z uwagi na to, iż powództwo zostało uwzględnione w 66 %, kosztami procesu w tym zakresie należało obciążyć pozwanego, a w pozostałej części powoda.

Na koszty procesu w niniejszej sprawie składały się:

a) koszty poniesione przez powoda w postaci: opłaty od pozwu w wysokości 400 zł, kosztów zastępstwa procesowego powoda w wysokości 1817 zł (wynagrodzenie ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł).

b) koszty poniesione przez pozwanego w postaci: kosztów zastępstwa procesowego pozwanego w wysokości 1817 zł (wynagrodzenie ustalone na podstawie § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł).

Łącznie suma kosztów procesu wyniosła 4.034 zł. Pozwany winien był ponieść 42 % tych kosztów, a więc 1694,28 zł, a poniósł 1817 zł. Dlatego należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 122,72 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu w sprawie (1817 zł-1817 zł), o czym orzeczono w pkt. III sentencji wyroku. Sąd na zasadzie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądził od ww. kwoty także odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.